Rivier van Tijd

In 2020, vooral toen corona zich net openbaarde, had ik regelmatig het gevoel in een achtbaan terecht gekomen te zijn. Tergend langzaam omhoog, telkens weer opnieuw die duikvlucht naar beneden, over de kop, in de twist, weer omhoog en weer in de valversnelling. En net als je begon te denken: nu zal het wel klaar zijn, werd je weer in dat karretje gezet. Zonder stuur, zonder rem, zonder gaspedaal. Nul controle en pure overgave.

Inmiddels heb ik het gevoel meer in een rivier terecht gekomen te zijn. De rivier van tijd. Die vreselijk wild kan zijn, maar die ook rustiger vaarwater kent. Het laat zich nauwelijks raden wanneer de rivier wild is en wanneer je weer even op adem kunt komen. Het is telkens weer een verrassing in de tijd.

Maar het voelt beter dan de achtbaan. Je hebt in elk geval een peddel om wat bij te sturen. Wat meer controle. Met een beetje oefenen word je behendig in het opzoeken van de rustiger delen van de rivier, zodat je vooruit blijft gaan, maar geen brokken maakt. En als de waterval zich aandient, peddel je naar de kant. Stap je met kano en al even uit de rivier. Bekijkt hem van een afstand en je stapt in, waar het weer wat rustiger is. Het vergt oefening in stuurmanskunst en doorzettingsvermogen. Maar ook het accepteren van de rivier als een gegeven. De kanovaarder strijdt niet tegen de rivier. De kanovaarder omarmt hem, hij houdt van de rivier!

Zover zijn wij misschien nog niet als het gaat om de effecten van corona op ons leven. Maar ik zie hier in Nieuw-West wel steeds meer mensen, die zich de kunst van het kanovaren hebben eigen gemaakt.

Leerkrachten, zoals Amira van het Yuverta college, die voortdurend moesten schakelen tussen online en fysiek lesgeven. En daar waar dit tot problemen in de thuissituatie leidt schakelen zij het Zorgteam in.

Bewoners van het AZC, die een mondkapjes atelier en een klussenteam zijn gestart. In de toch al zo wilde rivier waarin zij zich begeven, hebben zij zich op die manier een weg weten te banen om vooruit te komen en overeind te blijven.

Liesbeth van sportpark de Eendracht startte samen met het Moedernetwerk met sport voor kinderen met een individuele uitdaging en een sportieve samenwerking met 80 actieve vaders in Geuzenveld.

Horeca-ondernemer Ahmet moest vliegensvlug omschakelen van zijn gezellige restaurant aan de Slotermeerlaan naar het afstandelijke afhalen en bezorgen. Maar tegelijkertijd hadden hij en zijn collega ondernemers oog voor het belang van delen. Zoveel buurtgenoten trakteerde hij op de lekkerste baklava van Nederland.

Ilhame deed, in haar woorden, wat zij moest doen. Samen met andere moeders nam zij haar verantwoordelijkheid door de jeugd op straat liefdevol en streng aan te spreken op hun gedrag. Om hen en andere buurtbewoners te beschermen door naast hen te gaan staan.

Sieger en René, die er met Buurtbuik en de Buurtkeuken voor zorgen dat de soms lege koelkasten van bewoners worden gecompenseerd met maaltijden en soepen van overgebleven groentes. Kan het restaurant niet open? Dan zorgen zij voor een afhaal- en bezorgdienst.

En zo zijn er nog talloze voorbeelden van buurtgenoten die ervoor gekozen hebben zich niet te laten verrassen door de achtbaan, maar de kano en peddel op te pakken en de dynamiek van de onvoorspelbare rivier van tijd aan te gaan. Daar mogen we met elkaar ongelooflijk trots op zijn.

Tot slot wil ik in het bijzonder stilstaan bij onze eigen organisatie.
Onze bewonersraad en bestuur hebben zich weten te voegen naar grillen van deze tijd. Jullie onvoorwaardelijke steun en betrokkenheid doet mij bijzonder goed. Jullie stuurmanskunst houdt Eigenwijks overeind en brengt ons verder in de stroom van de rivier.

En last but not least een persoonlijke boodschap aan mijn collega’s en onze vrijwilligers. Onze 14 medewerkers Gastvrijheid, 11 Opbouwwerkers, 3 medewerkers Bedrijfsbureau,  hun teamleiders en de 40 vrijwilligers die ons die ons dagelijks helpen bij de uitvoering van ons werk.
Ook jullie ervaren in het persoonlijke leven de pijn van deze tijdgeest. Privé bevindt eenieder van jullie zich in die rivier die zo onvoorspelbaar is en zo wild kan zijn. En desondanks kunnen jullie het opbrengen om de kano en de peddel voor ons werk op te pakken en er te zijn voor al die bewoners, die zoveel baat hebben bij jullie stuurmanskunst. De vele bedankjes, kaartjes en andere uitingen van bewoners helpen jullie om overeind te blijven. De tranen in de ogen van een oudere bewoner, die weer deel mocht nemen aan haar bewegingsactiviteit raakten jullie en mij diep.

Zoals Stef Bos het verwoordt in het liedje dat jullie zojuist hoorden: In de rivier van het leven trekt het landschap aan je voorbij. Ik gun het jullie zo enorm om te genieten van het landschap dat aan jullie voorbijtrekt. Al die mooie buurtbewoners met hoopvolle initiatieven. Die omkijken naar elkaar. Die samen met jullie de rivier omarmen en er langzaam aan weer van gaan houden.

Dick Glastra van Loon
nieuwjaarstoespraak januari 2022